Dag 17 - Alton

Wat een dag, wat een dag. Vandaag zijn we om 7 uur opgestaan, om de weg richting Arches, Dead Horse Point en Altion (AirBnB) te beginnen. Het belooft een lange maar toffe dag te worden. De omgeving is weer prachtig: langzaam komen we echt in de woestijn terecht. 

Rond half 12 waren we dan eindelijk bij de Arches. Er stond een rij, hier hebben we ongeveer 15 minuten in moeten staan. In de rij zagen we 2x een bord over... reserveringen. Ohoh. Omdat dit een redelijk spontaan plan was, hebben we hier niet superveel over opgezocht. Met wat we op internet zijn tegengekomen, hadden we niks over reserveringen zien staan. Toch maar even geprobeerd, maar helaas. We mochten ons, eenmaal bij de kassa, weer omdraaien. Blijkbaar moet men sinds dit jaar van april t/m oktober een time entry hebben wil je tussen 7.00 en 16.00 Arches bezoeken. Dan maar eerst naar Dead Horse Point en daarna even beslissen wat we doen.

Dead Horse Point was waanzinnig vet. Inmiddels was het ook echt flink warm geworden en hadden we ons, op de parkeerplaats, goed ingesmeerd. Het was erg rustig wat fijn was, zo konden we op ons gemakje rondlopen en foto's nemen. Hier en daar ook wat kleine dieren zoals salamanders en hamsters gespot.

Het was rond kwart over 1 toen we klaar waren bij Dead Horse Point. We hadden gezien dat er achter de Arches een klein dorpje, Moab, lag. Als het goed is was dit vanuit Arches zo'n 5 mijl rijden. We besloten daar dus maar wat te lunchen en het dorpje even lopend te verkennen. We moesten nog wat tijd rekken tot 16.00 namelijk. We hadden besloten gewoon naar Arches gegaan, we waren er nu toch.

Ook Arches was wel echt de moeite waard. Het was alleen al supertof om daar te rijden, laat staan de viewing points en het stukje wat we gehiked hebben. Totaal niet te vergelijken met Yellowstone. We zijn blij dat we de beslissing hebben gemaakt toch te blijven hangen om dit bezoek te brengen.

Rond half 7 gaan we dan weer de weg op. We moeten nog ongeveer 4,5 uur rijden om bij onze AirBnB te arriveren. We weten dus dat we ook een stuk in het donker moeten rijden. Maarja, hoe erg kan het zijn.

Het rijden is weer waanzinnig. We rijden door allerlei canyons heen en het zonnetje scheen heerlijk. We merken wel dat we steeds meer in niemendal terechtkomen. De steden/dorpen die we tegenkomen, en dus ook de tankstations, worden steeds schaarser. Gelukkig zijn we er alert op dat we constant een flinke range op de teller hebben staan en hebben we achterin de wagen een volle koeltas met koud drinken.

Als avondeten hadden we vandaag boterhammen met pindakaas en jam, peanutbutter&jelly, gekocht voor onderweg. We waren wel benieuwd naar deze combinatie. Hij is niet tegengevallen, zelfs voor herhaling vatbaar. Het was ook wel lekker weer eens een simpele boterham te eten, haha.

Op een gegeven moment wordt het dan echt duister. In Amerika hebben ze volgens ons nog nooit van straatlantaarns gehoord, in ieder geval niet het stuk waar wij hebben gereden. Op het kleine stukje snelweg wat we in het donker moesten, was het nog redelijk te doen. Echter mochten we de laatste 2 uur van de snelweg af, naar een soort N-weg. Hier was al helemaal geen hand voor ogen te zien, en als kers op de taart werd er (zoals eigenlijk overal waar we tot nu toe gereden hebben) gewaarschuwd voor herten op de weg.

We waren nog geen mijl op de donkere weg en er stond al een hert op de weg. Deze zagen we gelukkig op tijd maar de schrik zat er goed in. Lekker rustig aan rijden dus en flink blijven opletten. Op een gegeven moment hadden we een rits auto's achter ons zitten, die het blijkbaar wel fijn vonden dat wij de weg 'vrij' maakten. Dus maar even de wagen aan de kant gezet en achteraan gesloten, hihi. Zo konden we wat fijner rijden.

We hebben, op de laatste 5 mijl na, achter andere auto's aan kunnen rijden en konden dus relatief prima zien. We hebben alleen geen idee van de omgeving. Als het goed is zijn we Bryce Canyon gepasseerd maar daar hebben we niets van gezien. We zagen alleen maar de auto voor ons, de reflectorpaaltjes en af en toe een hert in de berm.

Blijkbaar is Alton het kleinste en saaiste plaatsje ooit. Het lijkt ook alleen uit zandweggetjes te bestaan, en de huizen die er staan hadden allen ook geen licht meer aan. Het was dus nog even zoeken naar onze cabin. In de tweede keer dat we Alton rondreden, hebben we toch onze cabin gevonden. 

Voor nu is het huisje prima. Het viel ons net, met uitladen van de bagage, wel op dat de hemel hier ontzettend helder is. Omdat we in the middle of nowhere zitten, is de nacht pikzwart en zien we alleen maar sterren. Dat was prachtig om te zien.

Inmiddels is het lokaal 23.45. We hebben een lange dag achter de rug en we zijn stiekem toch wel blij dat we in bed liggen. Daarom zetten we ook pas morgen de foto's online. Morgenvroeg maar eens kijken waar we uberhaupt terecht gekomen zijn.